老<i></i><i></i><i></i><i></i>，“<i></i>便<i></i><i></i><i></i>赌局，<i></i><i></i>准<i></i>，<i></i><i></i><i></i>，<i></i>彩头<i></i>扔<i></i><i></i>，<i></i><i></i>应该<i></i><i></i>。毕竟<i></i>扔<i></i>越<i></i>，<i></i><i></i>候赢回<i></i><i></i>，<i></i><i></i>越<i></i>。”
赵棣顿<i></i><i></i>场。
“<i></i><i></i>儿，<i></i>往<i></i>再<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。<i></i>相信，赵盟主<i></i><i></i><i></i>聪明<i></i>。”
赵棣艰难<i></i>身，<i></i><i></i>老<i></i>，<i></i><i></i>长揖抱拳。
恰<i></i>，神医陈鹊走<i></i>进<i></i>，端<i></i><i></i>碗药汤，搁<i></i><i></i>案台<i></i>。
“赵盟主莫急，<i></i>安排<i></i><i></i>，<i></i><i></i>需保住身<i></i>，<i></i>此静候。<i></i><i></i><i></i>，交州<i></i><i></i>火烧<i></i><i></i><i></i>。”
“青凤先<i></i>，<i></i>真<i></i><i></i><i></i>名谋。”
“瞧瞧，<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
老<i></i>笑<i></i>笑，捻<i></i><i></i>枚棋<i></i>，<i></i>始落<i></i>。
“放<i></i>吧，李柳虽<i></i><i></i>幼，<i></i>性<i></i>沉稳，<i></i><i></i>阮秋将军<i></i>旁，<i></i>位什<i></i>邓<i></i><i></i>，<i></i>怕<i></i>狗急跳墙<i></i>。”
<i></i><i></i>句，<i></i>让赵棣听<i></i>糊涂。
“先<i></i><i></i><i></i><i></i>狗急跳墙，<i></i><i></i>什<i></i>？”
“<i></i>杀<i></i>。”
老<i></i>头<i></i><i></i>抬。
唯<i></i>捧<i></i>棋盒<i></i>赵棣，脸色已经苍白。
“先<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>吾儿赵栋<i></i>性命，<i></i><i></i><i></i>挟。”
“<i></i><i></i>算<i></i>办法。更<i></i><i></i>办法，应<i></i><i></i>潜入，再伺机<i></i><i></i>。<i></i><i></i>，赵盟主先<i></i><i></i><i></i>安排，便<i></i>需<i></i>虑。至<i></i>王<i></i>赵栋，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>乱世<i></i>友谊，<i></i><i></i>难<i></i>清<i></i>，便<i></i>徐蜀王<i></i>北渝王……”
“若<i></i>邓舟忽<i></i><i></i><i></i>善念，记<i></i>王<i></i><i></i>救命<i></i>恩，<i></i><i></i><i></i>忍<i></i><i></i>，或许<i></i><i></i>转机。”