交州<i></i>王宫<i></i><i></i>别院，两<i></i><i></i>沉默<i></i>坐，捧<i></i>棋盒<i></i>弈。<i></i><i></i><i></i>赵棣，另<i></i><i></i>，则<i></i>“青凤先<i></i>”。
“若非<i></i>先<i></i>此次入交州，吾赵棣，恐怕便<i></i>死<i></i>。<i></i>南海五州，<i></i>将<i></i>临<i></i>场杀祸。”
“各<i></i><i></i>需。”
老<i></i>笑<i></i>笑，“等稳住<i></i>南海<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>身<i></i>江南<i></i>。”
“<i></i><i></i>……蜀王<i></i><i></i>思？”
“<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>思。<i></i><i></i><i></i>东西，<i></i>与<i></i>商量<i></i>。便<i></i><i></i><i></i>次，<i></i>帮助赵盟主，<i></i>何尝<i></i><i></i>，趁<i></i>平定南海叛贼<i></i><i></i><i></i>，取<i></i><i></i>番名声。”
“先<i></i><i></i>青凤<i></i>名，早已经扬名<i></i><i></i>。”
“<i></i><i></i><i></i>。”
老<i></i>叹<i></i><i></i>口气，“唯<i></i>取<i></i>名声，<i></i><i></i><i></i>，才<i></i>高<i></i><i></i>两眼。譬<i></i><i></i>位长阳<i></i>军师，<i></i>位羊倌，<i></i><i></i><i></i><i></i>久，<i></i><i></i>觉<i></i><i></i>青凤，<i></i>名副其实<i></i>青凤。”
“先<i></i><i></i>番话，<i></i>听<i></i>懂……”
“<i></i><i></i>机<i></i>，<i></i><i></i><i></i>回南海，与<i></i>再<i></i><i></i><i></i>二。另外，<i></i><i></i>提<i></i>句，赵盟主<i></i>南海，<i></i><i></i><i></i>味效仿西蜀。<i></i><i></i>路<i></i>，<i></i>徐蜀王<i></i><i></i><i></i>。若<i></i>逼<i></i>太急，<i></i>适<i></i>其反。”
“<i></i><i></i>，<i></i>明白<i></i><i></i><i></i>思。”
老<i></i>淡淡<i></i>笑，“<i></i>担<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>西蜀若<i></i><i></i>统，南海五州<i></i>局势，该<i></i><i></i>何。”
“<i></i>今<i></i>，<i></i>记住<i></i><i></i>话，<i></i><i></i><i></i><i></i>反<i></i>，<i></i>西蜀<i></i><i></i>威胁，<i></i>徐蜀王<i></i><i></i><i></i><i></i>，断<i></i><i></i><i></i>难<i></i><i></i>。”
“<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>若<i></i><i></i>争<i></i><i></i><i></i>雄<i></i>，<i></i><i></i><i></i>讲<i></i>。<i></i><i></i><i></i>明白，此次<i></i>祸<i></i>，恐怕<i></i>惹<i></i>徐蜀王<i></i>满，<i></i><i></i>亦<i></i><i></i>防备。”
“先<i></i>，<i></i>并<i></i><i></i>。”
。
“若<i></i>，便准备将海越营，调往<i></i><i></i>。左右，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>做<i></i>。”
“<i></i><i></i><i></i><i></i>明白，先<i></i><i></i>何……<i></i><i></i><i></i><i></i>番话。”