“碾碎敌军！”
此<i></i><i></i>袁松，顾<i></i><i></i>夜冷风寒，<i></i>纪老迈，骑<i></i>马<i></i>激<i></i><i></i><i></i>口。
胜利<i></i>望，东陵残军<i></i><i></i>阵，已经<i></i>摇摇欲坠<i></i>。
<i></i><i></i>西蜀<i></i><i></i>边，再拖<i></i><i></i>，将东陵援军再拖<i></i><i></i>，<i></i><i></i>左师仁必死<i></i>疑。
恍惚间，袁松仿佛<i></i><i></i><i></i>东莱<i></i>崛<i></i>。<i></i><i></i>儿<i></i>袁冲，将<i></i>继承<i></i><i></i><i></i>志，<i></i>打<i></i>江山<i></i><i></i>，复<i></i>称帝，<i></i>统<i></i>纪<i></i>原。
“枭首左师仁者，本王做主，封<i></i>东莱<i></i>将，赏万金——”
“吼！”
<i></i>袁松<i></i>鼓舞<i></i><i></i>，顷刻<i></i>间，冲杀<i></i>东莱士卒，仿佛越渐凶猛。
此<i></i><i></i>左师仁，已经<i></i>披头散<i></i><i></i>模<i></i>。数千<i></i><i></i>残军，<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>死<i></i><i></i><i></i>半。若非<i></i>靠<i></i><i></i>股忠义，<i></i><i></i>东陵<i></i>精锐，早已经坚持<i></i>住。
远望<i></i>江<i></i>方向，左师仁<i></i>觉<i></i>，<i></i>远处<i></i>物景，已经<i></i>越<i></i>越模糊<i></i>。再<i></i><i></i>几<i></i><i></i>辰，若<i></i><i></i><i></i>援军，<i></i><i></i>次，<i></i>必<i></i><i></i>死<i></i><i></i><i></i>。
东南<i></i><i></i>沼泽。
凌苏脸色焦急，仗<i></i><i></i>势<i></i>利，<i></i><i></i>该死<i></i>蜀<i></i>，<i></i>尽<i></i>各<i></i>法<i></i>，拖慢<i></i><i></i><i></i>军<i></i>脚步。
“诸位，莫<i></i>厮杀。”
凌苏冷静<i></i><i></i>口。此<i></i>追杀埋伏<i></i>蜀军，<i></i>疑<i></i><i></i><i></i>圈套。<i></i><i></i><i></i>办法，便<i></i>继续<i></i>军，争取<i></i><i></i>快<i></i><i></i>间，奔赴救援。
已经<i></i><i></i>沼泽<i></i>。
仰<i></i>头，凌苏<i></i><i></i>张脸，满<i></i>忐忑<i></i>色。<i></i>并<i></i><i></i><i></i>收尸，<i></i><i></i>希望<i></i>救<i></i>左师仁。
“<i></i>军，<i></i>军！”