“恭送！”徐牧仰<i></i>长呼。
“恭送——”
……
再回<i></i><i></i>，已经<i></i>三<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。<i></i>战偃旗息鼓，徐牧难<i></i>喘<i></i>口气。<i></i>并非<i></i><i></i>，此<i></i>便高枕<i></i>忧<i></i>。
徐牧很明白，再往<i></i>，<i></i>怕<i></i><i></i>临<i></i>各<i></i>危险，<i></i>越<i></i>越<i></i>。
“嘶。”诸葛瘸啄<i></i>口酒，舒服<i></i>龇牙咧嘴。
“<i></i>几<i></i><i></i>间，蜀州<i></i><i></i>讲，<i></i><i></i><i></i>蜀王，<i></i>打<i></i><i></i><i></i>州，<i></i><i></i>三<i></i>爹爹，<i></i><i></i>欢喜<i></i>。<i></i>比<i></i><i></i>轻<i></i><i></i>，<i></i><i></i>少<i></i>差<i></i><i></i>。”
捧<i></i>酒碗，徐牧懒<i></i>接话头。
“怎<i></i>？<i></i><i></i>服气？”
“<i></i>儿，<i></i>莫理<i></i>，打<i></i>胜仗，皇帝老<i></i>赏<i></i>银<i></i><i></i>？”
“赏<i></i>，八<i></i>辆<i></i>马车。”徐牧笑<i></i>回<i></i>句。<i></i><i></i>老秀才，突<i></i>间<i></i><i></i><i></i>什<i></i>。
<i></i><i></i><i></i>念念<i></i><i></i><i></i>镇州<i></i>将，<i></i><i></i><i></i>物，<i></i>受世<i></i><i></i>喜，<i></i>绝<i></i><i></i>合格<i></i>。
李破山！
<i></i><i></i>尊<i></i>佛，尚<i></i>草原<i></i>，<i></i><i></i><i></i>知<i></i>何捞<i></i><i></i>。估计<i></i><i></i>捞，<i></i><i></i><i></i>未必愿<i></i>入蜀。
<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>爹，应该<i></i><i></i><i></i>帮助。
“<i></i>儿张嘴。”
徐牧张嘴，让老秀才喂<i></i><i></i>颗花<i></i>米儿。
旁边<i></i>陈打铁沉默<i></i><i></i>，终究<i></i><i></i><i></i>筷箸，夹<i></i><i></i>半<i></i>蒸糕，塞入徐牧嘴<i></i>。诸葛瘸惊喜<i></i>靠近，刚<i></i>趁乱塞<i></i><i></i>花<i></i>壳<i></i>，被徐牧瞪眼<i></i>见，<i></i><i></i>怏怏收<i></i><i></i>。
徐牧脸色<i></i>语，将嘴<i></i><i></i>吃食，<i></i>力<i></i>咽<i></i><i></i><i></i>。