“<i></i><i></i>，<i></i>喜欢吃香荽。<i></i>古<i></i><i></i>，香荽乃<i></i>调味<i></i><i></i>佳<i></i>选。”徐牧露<i></i>笑容。
“蜀西王，机<i></i><i></i><i></i><i></i>次。”
韩九带<i></i>几<i></i><i></i>，怒气冲冲<i></i>踏<i></i>，将窦铸整<i></i>儿架<i></i>，往<i></i>拖<i></i>。
<i></i><i></i><i></i>，<i></i>声惨叫便响<i></i><i></i><i></i>。
徐牧并<i></i>傻，蜀<i></i>二王，若<i></i>留<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>酿<i></i><i></i>祸。诸<i></i>“香菜<i></i><i></i><i></i>吃”<i></i><i></i>千古难题，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>杀<i></i><i></i>借口。
韩九搓<i></i><i></i><i></i><i></i>血迹，急急走<i></i>回<i></i>。
“主公，<i></i>死<i></i>。”
徐牧点头，转<i></i>身，<i></i><i></i>已经满目疮痍<i></i><i></i><i></i>，<i></i>底<i></i>声叹息。
“韩九，<i></i>带<i></i>新军营，<i></i>城<i></i>巡逻值哨，提防宵<i></i>闹<i></i>。通告城<i></i>百姓，徐<i></i>军入城，秋毫<i></i>犯。”
“主公，<i></i>城外<i></i>呢？”
“放<i></i>，听<i></i>风声<i></i><i></i>，<i></i>重新回<i></i><i></i>。”徐牧笃定<i></i>句，继<i></i><i></i><i></i>口。
“连弩营，留<i></i>城头布防。”
<i></i><i></i><i></i><i></i>外，<i></i><i></i><i></i>支数万<i></i><i></i>敌军。<i></i>支敌军，若<i></i><i></i>收服<i></i><i></i>。若<i></i><i></i>法收服，必将<i></i><i></i>势汹汹<i></i>强敌。
“长弓，随<i></i><i></i>王宫<i></i>趟。”
蜀<i></i>二王<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>底蕴财富，<i></i><i></i>候<i></i><i></i>抄<i></i><i></i><i></i>。
……
峪关<i></i><i></i>，<i></i><i></i>蜀<i></i>仅剩<i></i><i></i><i></i><i></i>位名将，陈忠<i></i>凉州军退<i></i><i></i><i></i>三<i></i>，方才<i></i><i></i><i></i><i></i>关。