“徐兄，百姓苦啊。”袁安站<i></i>搭建<i></i>高台<i></i>，眼<i></i><i></i>泪，“<i></i>瞒徐兄，<i></i><i></i>未<i></i><i></i>，<i></i><i></i>间<i></i>百姓<i></i><i></i>此困顿。”
“若遇明主，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>番<i></i><i></i><i></i>。”
袁安笑<i></i>笑，抬<i></i>头，眼睛<i></i><i></i>徐牧。
“皇叔<i></i>，<i></i><i></i><i></i>定<i></i><i></i><i></i>重<i></i>徐兄，<i></i>寻思<i></i>，<i></i><i></i>定<i></i>给徐兄封<i></i><i></i>品<i></i>官。”
“袁兄<i></i>笑，万千将士尸骨未寒，徐牧<i></i>敢居功。”徐牧平静答话。
袁安微微<i></i>顿，<i></i>再<i></i>话，继<i></i><i></i>红<i></i>眼睛，将<i></i><i></i><i></i>粮食，分给<i></i><i></i>走<i></i><i></i>老妪。
约莫<i></i><i></i>分<i></i><i></i>袋，喜<i></i><i></i>老妪口<i></i>择言，直接跪<i></i>磕头，喊<i></i>万岁。
“徐将军，侯爷<i></i>令，<i></i>军进攻<i></i>即！”<i></i><i></i>老卒骑马奔<i></i>。
徐牧冲<i></i>袁安<i></i><i></i>抱拳，翻身<i></i><i></i>风将军，往<i></i>急急踏<i></i>。
……
偌<i></i><i></i>长阳城。放眼望<i></i>，隐隐<i></i><i></i><i></i>清夜战<i></i>余烟，<i></i><i></i>飘散<i></i>风雪<i></i>。
四万<i></i><i></i>救<i></i>营，<i></i>及五千<i></i>断头军，<i></i>已经列阵待命，<i></i>等<i></i>声令<i></i>，便朝<i></i>皇宫<i></i>门掩杀<i></i><i></i>。
二三<i></i><i></i>辰<i></i>休整，已经让<i></i><i></i>赴死<i></i>士，重新变<i></i><i></i>龙活虎。
“吾弟，<i></i><i></i><i></i><i></i>与<i></i><i></i>。”
徐牧顿<i></i>顿，<i></i>底明白，袁陶<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>与<i></i>交待<i></i><i></i><i></i>。
<i></i>仅<i></i>顾鹰，连李<i></i><i></i><i></i>沉默走远<i></i><i></i><i></i>。
“皇宫并<i></i>难攻，今<i></i><i></i><i></i>，应<i></i><i></i><i></i>定江山<i></i>。吾弟，<i></i>并非<i></i>托<i></i>，实则<i></i>布<i></i>暗<i></i>。”
“<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>话<i></i>该与<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>知<i></i><i></i>场<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>活<i></i>。”
袁陶叹<i></i>口气，伸<i></i>摊<i></i><i></i>掌，接<i></i>几朵雪绒。雪绒<i></i><i></i>掌<i></i>化<i></i><i></i>水。