?<i></i>气<i></i>骤降，使<i></i>内城<i></i>带，终<i></i>迎<i></i><i></i><i></i><i></i>场雪。
即便裹<i></i>厚厚<i></i>冬袍，坐<i></i>马车<i></i>烤<i></i><i></i>炉，徐牧依<i></i>觉<i></i>寒<i></i>侵<i></i>。
更<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>路<i></i>边关逃<i></i><i></i>百姓。
“牧哥儿，死<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
趔趄步<i></i><i></i>难民，<i></i>穿<i></i>褴褛<i></i>堪<i></i>麻袍，饿<i></i>瘦骨嶙峋，冻<i></i>满脸<i></i>青，<i></i>慎倒头<i></i>栽，便再<i></i><i></i><i></i><i></i>。
<i></i><i></i>，便<i></i>其<i></i><i></i>难民<i></i>群涌<i></i>，扒掉尸体<i></i><i></i>褴褛布料，裹<i></i><i></i><i></i>身<i></i>。
<i></i>巡哨<i></i><i></i>尉，带<i></i>营兵慢慢走<i></i>，并未<i></i>任何怜悯，反<i></i><i></i>嬉声<i></i>笑，让<i></i><i></i>尸体抬入挖<i></i><i></i>坑<i></i>，<i></i><i></i>火付诸。
腥臭<i></i>肉香气，<i></i><i></i><i></i>，飘满<i></i>整<i></i>官<i></i>。
<i></i><i></i>饿昏<i></i>老难民，嚎啕<i></i>走向火坑附近，<i></i>断吸<i></i>鼻<i></i>，宛<i></i><i></i>邪<i></i><i></i>般，居<i></i>伸<i></i>往坑<i></i>摸<i></i>。
嘭。
<i></i><i></i>官差仰头<i></i>笑，将难民踹入火坑<i></i>。凄厉<i></i>惨叫，<i></i><i></i><i></i>响<i></i><i></i><i></i>。
“列位，<i></i>摔<i></i>，<i></i><i></i><i></i>摔<i></i>。”
<i></i>走回<i></i>，嬉笑<i></i><i></i><i></i>僚<i></i>击<i></i><i></i>掌。二三十<i></i><i></i>，并<i></i><i></i>任何<i></i>张脸庞，露<i></i>半点怜悯<i></i>色。
官<i></i>边，徐牧<i></i>容<i></i>冷。
“白骨露於野，千<i></i><i></i>鸡鸣。”
“牧哥儿，<i></i><i></i>甚<i></i><i></i>思？”
徐牧并未解释，沉<i></i>沉脸色，让司虎继续<i></i>车。<i></i><i></i>轮，袁陶让<i></i>入长阳，<i></i><i></i><i></i>耽误。
并非<i></i>讨<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>底<i></i>，衍<i></i><i></i><i></i>股<i></i>忠义<i></i><i></i><i></i>拜服。