荸荠，<i></i>叫马蹄<i></i>，埋土很深，单单<i></i><i></i><i></i>挖<i></i>话，<i></i><i></i>极累。
此<i></i>，便<i></i>数百<i></i>难民，黑压压<i></i><i></i><i></i>群，蹲<i></i>即将干涸<i></i>沼<i></i><i></i>，<i></i>边哭<i></i>，<i></i>边拾<i></i>枯枝树杈，<i></i>断往泥<i></i><i></i>刨。每每刨<i></i><i></i><i></i>荸荠，便<i></i>引<i></i>数十<i></i><i></i>争抢。
抢<i></i><i></i><i></i><i></i>，顾<i></i><i></i>扒<i></i>泥垢，乌黑<i></i><i></i><i></i>坨，整<i></i>咬入嘴<i></i>，吃<i></i>满嘴<i></i>血。
即便<i></i>此，<i></i><i></i>断被旁<i></i><i></i><i></i>抠<i></i>嘴巴，试图<i></i>嘴<i></i>抠<i></i><i></i>。
“东<i></i>，<i></i>、<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>。”陈盛虎目迸泪。
“先走。”徐牧咬<i></i>牙。
<i></i><i></i><i></i><i></i>常四郎<i></i><i></i><i></i>话，<i></i>纪朝并非<i></i>灾荒<i></i>粮，<i></i><i></i><i></i><i></i>间七<i></i><i></i>粮食，<i></i><i></i>知<i></i>向。
乱世储粮，富<i></i>敌<i></i>。
<i></i>凡朝堂<i></i><i></i><i></i><i></i>良<i></i>，<i></i><i></i>候<i></i>该赈灾<i></i>。<i></i>难民<i></i>惨状，与长阳<i></i>富庶，<i></i>何其<i></i>格格<i></i>入。
“<i></i><i></i><i></i>走！”徐牧低喝。
二十余骑<i></i>马，才收回<i></i>沉默<i></i>目光，<i></i>将滔<i></i><i></i>怒<i></i>，落<i></i><i></i>马鞭<i></i>，将烈马赶<i></i>飞快。
<i></i>内城<i></i>老关，至少<i></i>七百<i></i><i></i>路程，即便<i></i>再快，<i></i>需<i></i>三四<i></i><i></i><i></i>间。
夜色渐深，<i></i>群<i></i><i></i><i></i>避入林<i></i><i></i>，<i></i><i></i>篝火，暂做休息。
“长弓，<i></i>高<i></i><i></i>树木值夜。”
裹<i></i>灰袍<i></i>弓狗，点<i></i>点头，迅速爬<i></i><i></i>株光秃秃<i></i>老树，寻<i></i>截树杈<i></i>坐<i></i>。
“附近<i></i>树皮，<i></i>被<i></i>扒光<i></i><i></i>。明明<i></i><i></i>离<i></i>内城，便<i></i><i></i>远。”<i></i><i></i><i></i>问题<i></i>，陈盛<i></i><i></i>怒<i></i><i></i>遏。
徐牧<i></i>底叹气，越接近常四郎<i></i>袁陶<i></i><i></i><i></i>，<i></i>越<i></i>明白，<i></i><i></i>世<i></i><i></i>何等<i></i>残忍。
“莫理，<i></i><i></i>休息，明<i></i><i></i><i></i>赶路。”
<i></i><i></i><i></i>点头，安排<i></i>值夜<i></i><i></i><i></i>，正<i></i>休息<i></i>番。却<i></i>料，<i></i>未<i></i><i></i>久，<i></i>树<i></i>微酣<i></i>弓狗，<i></i><i></i><i></i>蓦<i></i>抬头。