“射杀。”
状若疯狂<i></i>董昕，提刀怒喊，<i></i><i></i><i></i>冲<i></i>近<i></i>——
噔噔噔。
四五支弩矢，<i></i><i></i><i></i>身体透<i></i>，留<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>血窟窿。
董昕咳<i></i>血，<i></i>甘<i></i>仰头长啸，身<i></i>仰摔倒<i></i>。连<i></i><i></i><i></i><i></i>刀，<i></i>裹入<i></i>沙尘<i></i>。
“敌将已被<i></i>蜀<i></i>击杀！速速投降！”
徐牧怒声高喊。
“敌将已被<i></i>蜀<i></i>击杀！速速投降！！”
顷刻间，<i></i>处<i></i><i></i>蜀卒<i></i>高喊。
原本<i></i><i></i><i></i>却<i></i>斗志，<i></i><i></i><i></i><i></i>候，<i></i>听<i></i><i></i>主将董昕<i></i>战死，<i></i><i></i>间，<i></i>处<i></i><i></i>逃窜<i></i>敌军。
“<i></i>留活口，继续扑杀！”
陈盛杀<i></i>浑身披血，提刀<i></i>令。
……
“该死……”
飞鹰<i></i>具<i></i>男<i></i>，身<i></i>止<i></i>住<i></i><i></i>颤。<i></i>终<i></i>明白，<i></i>何<i></i><i></i>主<i></i>，<i></i>让<i></i><i></i>招惹徐贼。
“护法，<i></i>等<i></i>埋伏<i></i>。”
“<i></i><i></i>瞎。”
飞鹰<i></i>具咬牙，扫<i></i>眼死<i></i><i></i><i></i><i></i>董昕尸体。<i></i>次<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，等见<i></i>主<i></i>，定<i></i><i></i>被重重责罚。
“容<i></i><i></i><i></i>，或许<i></i><i></i>办法——”
“护法，<i></i>西蜀<i></i>虎将军，已经朝<i></i><i></i>杀<i></i><i></i><i></i>！”
思绪被打断，飞鹰<i></i>具迅速抬头，<i></i><i></i>见拖<i></i>巨斧<i></i><i></i>汉，喋喋<i></i>休<i></i><i></i>斧<i></i><i></i>——
“退，快退！”
颤<i></i>声音，飞鹰<i></i>具迅速掠<i></i>轻功，率先消失<i></i><i></i>沙<i></i><i></i>。