“<i></i>愧文龙,此计<i></i>善。”
。
贾周<i></i><i></i>倨傲,<i></i>色反<i></i><i></i>更加凝重。
“主公须知,此计虽<i></i>容易<i></i>功,<i></i>其<i></i><i></i><i></i>程,<i></i><i></i><i></i>任何失误,否则,便<i></i>被常胜<i></i><i></i>端倪。”
“<i></i><i></i>步,先让<i></i>潼城<i></i><i></i>官燕,<i></i>办法掳走霍复<i></i><i></i>,造<i></i>假死<i></i>场<i></i>。<i></i><i></i>步,<i></i><i></i><i></i><i></i>让常胜<i></i><i></i>,霍复<i></i><i></i><i></i>金蝉脱壳,先让<i></i>嗣入蜀,做<i></i>质<i></i>表忠诚。”
“<i></i>潼城将<i></i>带<i></i><i></i><i></i>,<i></i>般<i></i><i></i>气,<i></i>仅<i></i>避<i></i>铁刑台<i></i>耳目,边境<i></i>北渝守军,哪怕<i></i>夜兼程,<i></i><i></i>翼翼,至少<i></i><i></i><i></i>半月<i></i><i></i>间。<i></i>且,<i></i>其<i></i><i></i><i></i><i></i>任何闪失。”
“至<i></i>主公<i></i>边,明<i></i>便<i></i><i></i>送礼<i></i>。<i></i>免常胜怀疑,主公便<i></i><i></i><i></i><i></i>由头,表达<i></i>番感谢。西蜀势弱<i></i><i></i>,常胜<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>怀疑,<i></i>应<i></i><i></i><i></i>揪<i></i><i></i>放。”
“文龙,<i></i>明白<i></i>。”
贾周呼<i></i><i></i>口气,“真<i></i>逼死<i></i>霍复,拖住北渝操练水师<i></i><i></i>间,<i></i><i></i>西蜀<i></i>言,<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>处。”
“文龙,南海盟<i></i>边<i></i><i></i>,<i></i>打算<i></i>见<i></i><i></i>,巩固联盟。”
“赵棣<i></i>几<i></i>州王,虽<i></i><i></i>主公<i></i>旧,<i></i>主公须记住,<i></i><i></i><i></i>西蜀<i></i>败,<i></i><i></i><i></i>极<i></i><i></i>转投北渝。比<i></i>友谊<i></i><i></i>,<i></i>族<i></i>延续才<i></i><i></i>重<i></i><i></i>。<i></i>且,主公走<i></i><i></i><i></i>民<i></i>,<i></i>少<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>格格<i></i>入。”
“<i></i>主公放<i></i>,<i></i>相信,<i></i><i></i>西蜀<i></i><i></i>惨败,赵棣<i></i>几位,应<i></i><i></i><i></i>背叛主公,转投北渝。”
乱世<i></i><i></i>,利益至<i></i>,<i></i><i></i>亘古<i></i>变<i></i><i></i>理。
<i></i><i></i>听<i></i><i></i>贾周<i></i>计划,徐牧<i></i><i></i>颗<i></i>,<i></i>算<i></i>慢慢放松<i></i><i></i>。
“<i></i><i></i><i></i>候,<i></i>官燕送回<i></i>消息,<i></i>提<i></i><i></i>位霍复<i></i><i></i>。据<i></i><i></i>因<i></i>嫡<i></i>死<i></i>江<i></i>,霍复<i></i>底<i></i>愧,<i></i><i></i><i></i><i></i>次<i></i>,向<i></i><i></i>宠溺<i></i>,终归养<i></i><i></i>纨绔。”
贾周笑<i></i>,“<i></i>相信,<i></i><i></i><i></i>官燕<i></i><i></i><i></i>段,<i></i>将<i></i>纨绔掳<i></i>,应<i></i><i></i>难。”