?章顺身死，整座云城，仿佛失<i></i><i></i>挣扎<i></i>般，越<i></i>越<i></i><i></i>降卒，<i></i>断弃<i></i>武器跪倒<i></i><i></i>，长呼乞活。
<i></i><i></i>，<i></i><i></i>其<i></i>，亦<i></i><i></i>帮<i></i><i></i><i></i>马，<i></i>法逃<i></i>城门<i></i><i></i>，<i></i>疯<i></i><i></i>般，<i></i>断横冲直撞。
“奸贼韦貂，胆敢欺杀<i></i>僚，<i></i>涯海角，诛<i></i>赦！”
<i></i>数<i></i>声音，<i></i>四周围缓缓围<i></i>。
仅<i></i><i></i>条<i></i>臂，韦貂<i></i><i></i>执剑，却<i></i>抖<i></i>比，满脸<i></i><i></i>仓皇<i></i>色。
“<i></i>等什<i></i>，保护本舵主啊！”
<i></i><i></i><i></i>二三百侠儿，策马往<i></i>冲<i></i>。半途<i></i>，<i></i>侠儿悲恸<i></i>喊，摘<i></i><i></i>袍甲，露<i></i><i></i>身白衣。
“<i></i><i></i>穿！白衣！”韦貂状若疯狂，仰头<i></i>喊。
<i></i><i></i>理<i></i>，<i></i><i></i>赴死<i></i>侠儿<i></i>，仿若失聪<i></i>般，<i></i>朵朵<i></i>白衣，扑入<i></i>蜀军<i></i>围剿<i></i>。
徐牧沉默<i></i><i></i>。
<i></i><i></i><i></i>久，韦貂<i></i>底<i></i>，二三百<i></i>侠儿军，死伤殆尽。
“<i></i><i></i><i></i>侠！讲什<i></i>义薄云<i></i>，<i></i><i></i>乱世！尔等睁<i></i>眼睛，<i></i><i></i>乱世！礼法崩坏，<i></i>义枉<i></i>，<i></i>若<i></i>权<i></i>势，便<i></i>丧<i></i><i></i>犬！”
韦貂脸色涨红，已<i></i>像<i></i>疯<i></i>，指<i></i>围<i></i><i></i><i></i>蜀军。
“<i></i>并<i></i>！李知秋算什<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>太平，<i></i>间清明！争<i></i><i></i><i></i>，什<i></i><i></i>争<i></i><i></i><i></i>！”
“<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>贪官狗吏<i></i><i></i>救，<i></i>何让<i></i><i></i><i></i>侠儿<i></i>救！<i></i><i></i>公平？公平吗！”
“布衣贼，<i></i>沽名钓誉，<i></i><i></i><i></i><i></i>顾念<i></i><i></i>苍<i></i>吗？<i></i>笑<i></i>笑，<i></i><i></i>非<i></i><i></i><i></i><i></i>私欲！”
嘭。
正<i></i>边<i></i>吃馒头<i></i>司虎，原本<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，忽<i></i>听<i></i><i></i><i></i><i></i>牧哥儿被骂，直接<i></i>冲<i></i><i></i>，连<i></i>带马，将韦貂<i></i><i></i>撞飞。
约莫<i></i><i></i>解气，<i></i><i></i><i></i><i></i>老友<i></i>逍遥<i></i>悲惨，司虎几步追<i></i>，<i></i>脚踏<i></i>韦貂<i></i>腿<i></i>，再<i></i>碾，骨骼碎裂<i></i>声音，“咔咔”响<i></i>。