实话<i></i>，伏杀世<i></i>军<i></i><i></i><i></i>轮，蜀州<i></i>战损，算<i></i>微乎其微。
……
<i></i>色将明，云城<i></i><i></i>空，<i></i><i></i>灰蒙蒙<i></i>颜色。
章顺烦躁<i></i>按<i></i>佩剑，<i></i>城头<i></i>断眺望，<i></i><i></i>惜，<i></i><i></i>失望<i></i>。除<i></i>蜀<i></i><i></i>围城<i></i>扎营<i></i>，并<i></i>见任何援军。
“<i></i>章<i></i>满门忠烈，<i></i>父<i></i>战死沙场！<i></i>朝堂，安敢<i></i>派援军！”
实际<i></i><i></i>派<i></i><i></i>。
韦貂<i></i><i></i>，先<i></i>派<i></i><i></i>万余<i></i>侠儿军。<i></i>章顺<i></i>觉<i></i>，<i></i><i></i><i></i>泥腿<i></i><i></i>义军，更像<i></i>弃<i></i><i></i>般。
若<i></i>真<i></i>救援，沧州<i></i><i></i><i></i>精锐<i></i>护<i></i>营，<i></i>何<i></i>派？
“将军，城<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>汉，已经搦战<i></i>几<i></i>，骂<i></i><i></i>停。”<i></i>裨将<i></i>报。
“莫理<i></i><i></i>疯<i></i>。”章顺恼怒<i></i>。
<i></i><i></i>见<i></i><i></i>，正北城门<i></i><i></i>，<i></i><i></i>骑高头<i></i>马<i></i>巨汉，扛<i></i>斧头，<i></i>断冲<i></i>云城骂娘。
诸<i></i>什<i></i>“全<i></i><i></i>做饿死鬼”，“<i></i><i></i>做乞儿，八<i></i>讨<i></i><i></i>半<i></i>馒头”……<i></i><i></i>此类<i></i>话。
并非<i></i><i></i><i></i>试<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>振奋士气。<i></i>特<i></i>挑<i></i>几<i></i>身<i></i><i></i><i></i>裨将，<i></i><i></i><i></i><i></i>汉斗将，很遗憾，<i></i><i></i>七<i></i>死<i></i>六<i></i>。<i></i><i></i><i></i><i></i>装死<i></i>，趁<i></i><i></i>汉骑马回营吃饭，<i></i><i></i><i></i><i></i>才爬<i></i>回<i></i>。
云城<i></i>士气，<i></i>几<i></i>降<i></i><i></i>冰点。
“若<i></i>援军，<i></i>云城<i></i>危。”韦貂走近，皱住<i></i>眉头。
“做<i></i><i></i><i></i>分内<i></i>。”章顺<i></i><i></i><i></i>脸色，<i></i>回<i></i><i></i>句，步履匆匆<i></i><i></i>往城墙<i></i>走。