?仅刚入蜀，<i></i>逍遥便带<i></i>百余<i></i><i></i>侠儿，往蜀州外奔赴。
徐牧抬<i></i>头，<i></i>风<i></i>沉默久久，<i></i><i></i><i></i>群负剑侠儿<i></i>身影。<i></i>突<i></i>很庆幸，李知秋死<i></i>，<i></i>侠儿<i></i>死。
<i></i><i></i>间，终归<i></i>清明<i></i>气，流转悠长。
“渝州王若<i></i><i></i><i></i>及，应<i></i><i></i><i></i><i></i>。”贾周<i></i>口。
“若<i></i><i></i><i></i>及，逍遥便算补刀<i></i>。”
徐牧何尝<i></i>明白，<i></i>逍遥<i></i><i></i>思。入蜀寸功未立，<i></i>更类似<i></i>投名状<i></i>存<i></i>。
“风萧萧兮易水寒，壮士<i></i><i></i>兮请复<i></i>！”
“主公，此诗霸气。”
徐牧沉默点头，转<i></i>身，重新往<i></i><i></i>城走<i></i>。
……
三<i></i><i></i>间，逍遥<i></i>百余<i></i>侠儿，依<i></i><i></i><i></i>传回消息。怕等<i></i>胡思乱<i></i>，徐牧索性<i></i><i></i>兵场。
“奔射？”晁义顿<i></i>顿，“主公<i></i><i></i>教习奔射？”
“<i></i><i></i><i></i><i></i>法。”
晁义沉默<i></i><i></i>，“<i></i>瞒主公，关外胡<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>马背<i></i><i></i>，<i></i>克族<i></i><i></i><i></i><i></i>此。奔射<i></i>术，<i></i><i></i>马匹<i></i>掌握，难度很高。”
<i></i><i></i><i></i>理，徐牧<i></i>明白。
若非<i></i>此，奔射<i></i>等骑术，早<i></i><i></i><i></i>原<i></i><i></i>流传<i></i>。
“晁义，若<i></i>认真习马，苦练，<i></i>否<i></i><i></i>？”徐牧认真<i></i>。<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i>确实需<i></i><i></i>支<i></i>奇<i></i>军队。
“应<i></i><i></i>问题。”晁义<i></i><i></i><i></i>，“奔射<i></i>术，与善马<i></i>程度<i></i>关。胡<i></i><i></i>诸<i></i>部落，男儿<i></i><i></i>十岁，便<i></i>领<i></i>匹<i></i>马驹，伴随<i></i>长与征战。<i></i>今，<i></i>与马<i></i>间，便<i></i><i></i><i></i>沟通。”