?“<i></i><i></i><i></i>月，便<i></i><i></i>给徐宰辅，留<i></i>回蜀州<i></i><i></i>间。<i></i>内城<i></i><i></i><i></i><i></i>世<i></i>，估摸<i></i>已经<i></i>始庆贺<i></i>。”
陈鹊依<i></i><i></i><i></i><i></i>。
“终归<i></i>底，<i></i>陈鹊<i></i><i></i><i></i><i></i>郎<i></i>，<i></i><i></i>理<i></i><i></i>太懂。<i></i><i></i>知<i></i>，徐宰辅<i></i><i></i><i></i><i></i>，应<i></i><i></i>帮。”
此<i></i><i></i>徐牧，已经<i></i>满脸感激。
“先<i></i><i></i><i></i><i></i>位老友，李望儿……”陈鹊叹<i></i>口气，“<i></i>做<i></i>件<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，虽<i></i>殉忠义<i></i>死。<i></i>很<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>佩服<i></i>紧。”
“<i></i>便<i></i>做<i></i>回吧。”
“陈老先<i></i><i></i><i></i>义，<i></i>该举世<i></i>双<i></i>。”
马车缓<i></i><i></i><i></i>，坐<i></i>车<i></i><i></i>三<i></i>，相谈甚欢。<i></i>外头跟车<i></i>司虎，却哭<i></i><i></i>双牛眼<i></i>肿<i></i>。
……
约莫<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>间<i></i>，马车稳稳驶入<i></i>渝州城。<i></i>转<i></i>几条街，才停<i></i>回春堂<i></i>。
“<i></i><i></i>世<i></i><i></i>兵卒退<i></i>，<i></i>瞧吧，内城<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>文龙先<i></i><i></i>死<i></i>。”陈鹊笑<i></i><i></i>口。<i></i><i></i><i></i><i></i>马车<i></i><i></i>，<i></i>换<i></i><i></i>副气鼓鼓<i></i>神色。
即便<i></i>走<i></i>，<i></i>终归留<i></i>暗哨。
“主公，<i></i>……便<i></i>装<i></i><i></i>。”贾周<i></i><i></i><i></i><i></i>句，翻<i></i>眼睛，<i></i>始<i></i>力躺<i></i>。
徐牧沉默<i></i><i></i>，<i></i>黏<i></i>两抹唾液，涂<i></i>眼眶<i></i>。
“呜呜，军师啊，<i></i><i></i><i></i>军师啊！”司虎掀<i></i>车门，哭<i></i>眼睛吓<i></i>，连鼻<i></i><i></i>哭歪<i></i><i></i><i></i>。
徐牧忍住<i></i>挑明真相<i></i>打算。真哭<i></i>司虎，或许更<i></i>添<i></i>几分真实。
“军师啊，<i></i><i></i>什<i></i><i></i><i></i>棺材，<i></i>司虎掏钱买，<i></i>每顿少吃五<i></i>馒头，<i></i>留<i></i>银<i></i>，给军师买棺材。”
贾周<i></i>身<i></i>，慌<i></i>迭<i></i>抽搐<i></i><i></i><i></i>。
<i></i><i></i><i></i><i></i>够，司虎<i></i>跪<i></i><i></i><i></i>，哭咧咧<i></i>朝<i></i>贾周，磕头<i></i>拜。
躲<i></i>巷<i></i><i></i>，瓦顶<i></i>，<i></i>十余<i></i>盯<i></i><i></i>暗哨，<i></i>忍<i></i>住<i></i>声叹息。