杨颐急忙<i></i>身再拜，难<i></i>露<i></i>笑容，“徐蜀王，便<i></i><i></i>此，<i></i>见<i></i>主<i></i>诚<i></i>。”
“先<i></i><i></i>像<i></i><i></i>客，倒像<i></i>礼官。”
“蜀王英姿焕焕，让外臣诚惶诚恐。”
“先<i></i>莫<i></i>站<i></i>，且坐<i></i><i></i>。”
徐牧<i></i>底叹息，五千匹凉州马，<i></i><i></i>董文<i></i>傻，肯定<i></i>结盟<i></i>才兑<i></i>。<i></i><i></i><i></i><i></i>，肯定<i></i>假<i></i>。
“若蜀王答应结盟<i></i><i></i>，明<i></i><i></i>春<i></i><i></i>，<i></i>主<i></i>亲<i></i><i></i>蜀州，与蜀王<i></i>关<i></i><i></i>盟。”
“若<i></i>答应呢，先<i></i>此次入蜀，<i></i>真<i></i><i></i>惜命。”
杨颐战战兢兢<i></i>抬头，“<i></i>凉州<i></i><i></i>，<i></i>主<i></i>，若蜀王<i></i>取吾命，<i></i>便引颈<i></i>戮，算<i></i><i></i>凉州尽忠。”
<i></i><i></i>列跪<i></i>，杨颐抖<i></i>筛糠。
“<i></i>问先<i></i><i></i>句，老凉州王，<i></i>怎<i></i>死<i></i>。”
“病、病故。”
“长<i></i>董荣呢？”
“驰援蜀王，战死沙场！”
徐牧收<i></i>声音，<i></i><i></i><i></i>方<i></i>使臣，知<i></i><i></i>问<i></i><i></i>什<i></i><i></i>。
贾周<i></i>旁抬头，忽<i></i><i></i>问<i></i><i></i>句。
“<i></i>此次入蜀，<i></i><i></i><i></i>军师，<i></i><i></i>留话<i></i>？”
“军师卓元<i></i>，<i></i>嘱咐<i></i><i></i>路<i></i><i></i>。”杨颐抬<i></i>头，紧紧闭<i></i>眼睛。<i></i>待埋伏<i></i>刀斧<i></i>冲<i></i>，将<i></i>乱刀砍死。
听<i></i>，贾周沉默<i></i><i></i>，<i></i>徐牧相视<i></i>眼，<i></i><i></i>方眼睛<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>丝丝<i></i>奈。
“先<i></i><i></i>蜀吧，回<i></i>告诉汝主，明<i></i><i></i>春<i></i><i></i>，让<i></i>亲<i></i><i></i>峪关<i></i><i></i>，<i></i><i></i>谈<i></i>轮。”