司虎鼓<i></i>眼睛，<i></i><i></i><i></i>摘<i></i>斧头，转身打架，<i></i><i></i><i></i><i></i>，似<i></i><i></i>闻<i></i><i></i>羊肉汤<i></i><i></i>香气。急忙抱<i></i><i></i><i></i><i></i>几<i></i>虎蛮头骨，带<i></i>平蛮营继续往北<i></i>跑。
……
“虎将军<i></i><i></i>轮，算<i></i>彻底激怒<i></i>虎蛮<i></i>。”东方敬艰难<i></i>口，“战场已经分割，被围<i></i>山背<i></i><i></i><i></i>虎蛮，已经<i></i><i></i>气候。”
徐牧脸色<i></i>语，司虎<i></i><i></i>茬，算<i></i>立<i></i><i></i>回<i></i>功。
东方敬目光微<i></i>，<i></i>旁折<i></i><i></i>根枯枝，<i></i>始<i></i><i></i><i></i>描画<i></i><i></i>。
“军师，<i></i><i></i>何<i></i>。”
“主公，此处离<i></i><i></i>南林<i></i>狭<i></i>，尚<i></i>许<i></i>距离。<i></i>若射<i></i>信号箭，通告另外四路<i></i>虚军，<i></i>始擂鼓驱逐。”
徐牧抬<i></i>头，沉沉<i></i><i></i><i></i>方。
战场瞬息万变，<i></i><i></i><i></i>理，<i></i>仅东方敬懂，<i></i><i></i>懂。
山背<i></i><i></i>，余留<i></i>虎蛮<i></i>已经数量<i></i><i></i>，<i></i>层层布局<i></i><i></i>，宛若惊弦<i></i>鸟，乍<i></i><i></i><i></i>，明显<i></i><i></i>退<i></i>。
<i></i>尚<i></i>许<i></i>虎蛮勇夫，亦<i></i>挥<i></i><i></i>战斧，<i></i>蜀卒战<i></i><i></i>团。
临死<i></i>反戈<i></i>击，往往<i></i><i></i>惊<i></i><i></i>。倒<i></i><i></i>，<i></i>仅<i></i><i></i>虎蛮<i></i>，亦<i></i>许<i></i>蜀卒。
“<i></i>军师<i></i>言。”
立<i></i>风<i></i>，徐牧扬<i></i>，紧盯<i></i><i></i><i></i><i></i>魏<i></i>五，<i></i>始立<i></i>高处，怒吼<i></i>摇<i></i>徐字旗。
<i></i><i></i><i></i>，<i></i>支穿云信号箭，再度<i></i><i></i>空炸<i></i>。仅隔<i></i><i></i><i></i>儿，四<i></i>八方<i></i>位置，隐约间，便传<i></i><i></i>擂鼓震响<i></i>声音。
“杀！”
“围剿虎蛮！”
两路<i></i>主军，步步紧逼，刀盾与弩弓<i></i>配合，<i></i><i></i>便将顽抗<i></i>虎蛮，射倒<i></i>批<i></i><i></i>批。
“主公，<i></i><i></i>强逼，若虎蛮<i></i><i></i>死志，则更加棘<i></i>。”