?赵夫<i></i>庙，<i></i>富阳城<i></i>南门偏处。随<i></i>世<i></i>崩塌，<i></i><i></i><i></i>便香火惘绝<i></i>。连<i></i><i></i>尊夫<i></i>石像，<i></i>已经<i></i>泥迹斑斑。
寒风<i></i>破<i></i><i></i>庙窗吹入，卷<i></i><i></i><i></i><i></i>枯叶沙尘。
<i></i><i></i><i></i>，今<i></i><i></i>赵夫<i></i>庙，难<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>三炷香。<i></i>万物凋零<i></i>冬<i></i><i></i>，整座庙宇终归<i></i><i></i><i></i>丝活气。
“牧哥儿，<i></i>才喝<i></i>八碗，若<i></i>回<i></i>晚<i></i><i></i>，<i></i>怕汤<i></i><i></i>结油花。”
徐牧伸<i></i>，赏<i></i><i></i><i></i>爆栗。
继<i></i>，<i></i>缓缓抬<i></i>头，便见<i></i><i></i><i></i><i></i>坐<i></i>庙<i></i><i></i><i></i>影。
席<i></i><i></i>坐，身<i></i>洗<i></i><i></i>白<i></i>素袍，打<i></i>三四<i></i>补丁。约莫<i></i>烤<i></i>火，平静<i></i>脸庞<i></i>，映满<i></i>火光<i></i>亮堂。
脸庞瘦削，却白皙<i></i>玉，<i></i>巴留<i></i><i></i>山羊须，被捋<i></i>整整齐齐。
似<i></i>感觉<i></i><i></i>异<i></i>，<i></i><i></i>抬<i></i><i></i>头，<i></i><i></i>徐牧，露<i></i>微微笑<i></i>。
“拜见徐蜀王。”
声音<i></i>急<i></i>缓，<i></i>珠玉落银盘，娓娓<i></i>声。
<i></i>疑，<i></i><i></i>便<i></i>贾周信<i></i><i></i><i></i>位<i></i>。
<i></i>公<i></i>妒，状元<i></i>才？
徐牧迈步走近，故<i></i>停顿<i></i><i></i>，却<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>书<i></i>模<i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>任何<i></i>身<i></i>迹象。
徐牧<i></i>头<i></i>喜。若<i></i><i></i>恃才傲物<i></i>，性<i></i>难免<i></i>胜，做<i></i><i></i><i></i><i></i>。
“司虎，<i></i>边<i></i>守<i></i>。”
<i></i><i></i>惦念羊肉汤<i></i><i></i>司虎，巴<i></i><i></i>早<i></i>结束，连<i></i>庙<i></i>乱石枯木<i></i>老路，<i></i>急匆匆<i></i>清理<i></i><i></i>番。
“<i></i>才东方敬，见<i></i>蜀王。”
声音依<i></i>儒雅，身<i></i>依<i></i>未<i></i>。
徐牧沉默<i></i><i></i>，抬<i></i>回礼。
山羊须书<i></i>仰<i></i>脸，语气依<i></i>平静，“蜀王勿怪，并非<i></i><i></i>识礼，<i></i><i></i><i></i>法<i></i>身。”