?“东<i></i>，三百骑<i></i><i></i>少。”封秋犹豫<i></i>许久，终究<i></i><i></i>放<i></i>。
“若<i></i><i></i>，<i></i>留<i></i>十几骑探路即<i></i>。”
“<i></i>太<i></i>，反<i></i><i></i><i></i><i></i>。”徐牧笑<i></i>笑，<i></i>忘<i></i>嘱咐<i></i><i></i>番。
眼<i></i><i></i><i></i>色，<i></i>近黄昏，<i></i><i></i><i></i><i></i>久，便<i></i>黑夜降临。
“系<i></i>袍甲！带足三<i></i><i></i>干粮。”
三百骑<i></i><i></i>汉，纷纷取<i></i>刀，迅速系<i></i>袍甲，<i></i>干粮袋<i></i>挂<i></i>马腹边<i></i>褡裢<i></i>。
<i></i>间太紧，并<i></i><i></i>削<i></i>太<i></i><i></i>木枪，<i></i>拾<i></i><i></i>笔直<i></i>长木，<i></i><i></i><i></i>悬<i></i>马腹<i></i>。
深吸<i></i><i></i>口气，徐牧翻身<i></i>马。
“封秋，记<i></i><i></i><i></i><i></i>。”
封秋眼眶微微<i></i>红，拱<i></i>抱拳，久久<i></i><i></i>放<i></i>。
“<i></i>军！”
三百骑<i></i><i></i>影，随<i></i>徐牧<i></i>呼喝，迅速打<i></i><i></i>缰绳，<i></i>黄昏<i></i>暮色<i></i><i></i>，冲<i></i><i></i>周公镇。
<i></i>离<i></i>镇<i></i><i></i><i></i>十<i></i>，<i></i>色终<i></i>惶惶暗<i></i>。
“吁。”
徐牧喘<i></i><i></i>口气，抬<i></i>头，冷静<i></i>辨认<i></i><i></i>番。
“牧哥儿，直<i></i>几十<i></i>，便<i></i>望州<i></i>！”司虎勒马走近，声音瓮声瓮气。
徐牧何尝<i></i>知<i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，很容易<i></i>夜巡<i></i>狄军，撞<i></i><i></i>满堂彩。
“绕<i></i>走。”
再度打<i></i>缰绳，三百骑<i></i><i></i>影跟<i></i>徐牧身<i></i>，<i></i><i></i><i></i>，便被夜色<i></i><i></i><i></i>笼<i></i>。
“牧哥儿，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>轮老马场。”
<i></i><i></i><i></i>念旧<i></i>，即便<i></i>司虎<i></i><i></i><i></i>莽汉。四通路<i></i>老马场，算<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>安稳<i></i><i></i>，<i></i><i></i>惜毁<i></i>战争。
“哪<i></i><i></i>克复<i></i>望州，<i></i>与<i></i><i></i><i></i>回<i></i>。”徐牧安慰<i></i>句，刚<i></i>再往<i></i>奔袭——