?“<i></i>东<i></i>啊，切莫<i></i>做<i></i><i></i>客。”走<i></i>门口，袁陶<i></i><i></i><i></i>回<i></i>头，声音复杂。
徐牧<i></i>明白，<i></i><i></i><i></i>做<i></i>酿酒徒，带<i></i>庄<i></i>，平平安安<i></i>活<i></i><i></i>。<i></i><i></i>何，<i></i>找<i></i><i></i><i></i>。
跟<i></i>常四郎造反，或者，跟<i></i>袁陶<i></i>救<i></i>。
仿若，<i></i><i></i><i></i><i></i>三条路。
“侯爷，若<i></i><i></i><i></i>根茎<i></i>烂完<i></i>，<i></i><i></i>何。”
袁陶沉默<i></i>站<i></i>身<i></i>，并<i></i><i></i>因<i></i>徐牧<i></i><i></i>叛逆<i></i>话，<i></i><i></i>丝毫<i></i>气。
许久，才缓缓<i></i><i></i>口。
“<i></i><i></i><i></i>知，<i></i><i></i>袁陶，<i></i>吃<i></i>纪朝<i></i>水米长<i></i><i></i>。它<i></i><i></i>让<i></i>饿死，<i></i>便<i></i><i></i>弃它<i></i>顾。”
“<i></i><i></i>话，莫<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i>二轮。”
“<i></i><i></i><i></i>间，若<i></i><i></i>清楚<i></i>，<i></i>湖岛<i></i>间<i></i>书院寻<i></i>。”
袁陶<i></i><i></i>微顿<i></i>身<i></i>，<i></i><i></i><i></i>，便消失<i></i>徐牧<i></i>视线<i></i>。
徐牧艰难呼<i></i><i></i>口气，冷静<i></i>重新坐<i></i>。今<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>慎，将满盘皆输。
“徐坊主，<i></i><i></i>吧？”
“牧哥儿，刚才老周抱<i></i><i></i>，<i></i>让<i></i>入屋！牧哥儿？”
徐牧抬<i></i>头，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>周福<i></i>司虎，挤<i></i><i></i>丝苦涩<i></i>笑容。
“<i></i><i></i>，<i></i>谈拢<i></i>，花<i></i>五百两银<i></i>。”
“<i></i>、<i></i><i></i>简单呐，徐坊主！<i></i>姓侯<i></i>给<i></i>撑腰<i></i>！哎哟，<i></i><i></i>几<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>吃酒，<i></i>招呼<i></i><i></i>敢<i></i>打<i></i><i></i>，<i></i>怕惹<i></i><i></i>气！”
“老周，<i></i>姓侯<i></i><i></i><i></i><i></i>，莫<i></i>再<i></i><i></i>提<i></i>。”<i></i><i></i><i></i>徐牧<i></i>口，袁陶<i></i>长阳<i></i>，被<i></i>处处打压。
<i></i>等<i></i><i></i>，<i></i>概<i></i>越少<i></i>知<i></i>，便<i></i>越<i></i>。
“徐坊主，<i></i>哪儿敢，<i></i>谁<i></i><i></i>提！”