?桂月初三，牙<i></i><i></i>启<i></i><i></i><i></i>。<i></i>其<i></i>，亦<i></i>黑市<i></i>启。<i></i>此，才<i></i>徐牧真正<i></i>目<i></i>。
告别<i></i>田松，<i></i><i></i>四<i></i>，才趁<i></i>黄昏<i></i><i></i>色，慢慢<i></i><i></i>渭城。
<i></i>启<i></i>牙<i></i>，<i></i>渭城北<i></i>，<i></i><i></i>二三十<i></i><i></i>路程，<i></i>紧<i></i>慢<i></i>，刚<i></i>两<i></i><i></i>辰左右，便<i></i><i></i>达。
赶车<i></i>司虎，依<i></i><i></i>忘抱<i></i><i></i>柄劈马刀，估摸<i></i>给<i></i>媳妇，<i></i><i></i>愿<i></i>换<i></i>。
至<i></i>先<i></i><i></i>斩马刀，则送给<i></i>周遵。左右<i></i><i></i>公证，定<i></i><i></i><i></i>什<i></i>问题。
“牧哥儿，<i></i>给它取<i></i>名字，<i></i><i></i>？”
“取吧。”
“便、便叫二虎。”
“哪<i></i><i></i>名儿？”
“<i></i><i></i><i></i>虎，它便<i></i>二虎，乃<i></i>吾弟。”
“甚<i></i>。”
徐牧露<i></i>笑容，司虎<i></i>喜欢<i></i><i></i><i></i>劈马刀，<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>二弟，<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i><i></i>厮杀<i></i>，定<i></i><i></i>更加威风。
“东<i></i>，<i></i><i></i><i></i>坡<i></i><i></i>，见<i></i>光<i></i>。”谈笑间，周遵打马<i></i>回。
徐牧抬<i></i>眼睛，注目<i></i><i></i>方<i></i>远景。
三月<i></i>市，<i></i>见<i></i><i></i>光<i></i>牙<i></i>买卖，<i></i>真<i></i>灰暗<i></i>营<i></i>。
“东<i></i>，怎<i></i><i></i><i></i><i></i>哭。”
徐牧皱<i></i>皱眉，竖<i></i><i></i>耳朵，果<i></i>其<i></i>，隐隐约约<i></i>，听<i></i>清<i></i><i></i><i></i>夜色间<i></i>幽怨啜泣。
约莫<i></i><i></i>少<i></i>，啜泣<i></i>声音，此<i></i>彼伏。
徐牧猜测，估计<i></i>被卖<i></i>牙<i></i><i></i><i></i>姑娘，<i></i><i></i>儿知<i></i><i></i><i></i>命运<i></i>舛，忍<i></i>住哭<i></i><i></i><i></i>。